De fotoshoot, welke deze zaterdagmiddag voor de wedstrijden van de seniorenteams gepland was, leek niet de ideale voorbereiding voor de wedstrijd tegen de kampioen van het afgelopen seizoen, Tollebeek. Temeer daar deze om ca. 12.15 plaats diende te vinden, ruim een uur voor vertrek vanaf Sportpark “De Uiterdijken”. Dit gold dan voor het tweede elftal.
Een uur moest nog opgevuld worden na deze fotosessie, welke op verzoek van hoofdsponsor
Aalbersberg plaatsvond en een prachtig plaatje opleverde van het overgrote deel van de spelerscollectie van onze voetbalvereniging!
Toch bracht dit wacht-uur geen ergernis, daar de ‘koperen ploerte’ons lachend toescheen vanuit een helderblauw luchtruim, wat de mokkende mondhoeken deed omkrullen tot een stralende lach! Zalig, mits je er op verdacht bleef dat de zomerse temperaturen je niet als
pap in de benen zou zakken!
Eeenmaal in Tollebeek aangekomen bleek, helaas, dat er verscheidenen waren die zich dit
niet terdege hadden gerealiseerd. Het ergste was, ik was een van hen!
Tollebeek echter had het wacht-uurtje niet hoeven doorstaan en startte iets overtuigender.
Er was veel gevaar vanaf rechts, waar Anton Jelies gretig profiteerde van de lange bal die laatste man Lub Post lustig strooide richting de gebieden die Blokzijl vrij liet.
Net op het moment dat Blokzijl hier iets beter op inspeelde, was er het misverstand tussen
Marco ten Wolde, John Mondria en Bert Keizer waar voornoemde Jelies het scherpst op
reageerde en de bal tussen verscheidene benen door toch naast keeper Hoekstra in het doel wist te plaatsen. De schrik sloeg Blokzijl om het hart met als resultaat dat de verdediging zich opende en Tollebeek een vrije doorgang richting vijandelijk doel toestond.
Dat de mannen hier niet op getraind hadden was duidelijk, daar het voor hen onmogelijk bleek om daadwerkelijk het net te vinden.
Marco ten Wolde riep, nee schreeuwde, z’n kornuiten weer tot orde en prompt was het gedaan met de Tollebeker dadandrang. De verlammende werking van de zon (sorry zon) was uitgewerkt en Blokzijl herpakte zich.
Vanaf dat moment was er slechts 1 helft waar de wedstrijd zich afspeelde, en op die helft werd de goal verdedigd door een ietwat bejaarde doelman.
Nee, dit manspersoon was niet Marcel Hoekstra. Daar zijn weer andere benamingen op toepasbaar die niets met zijn leeftijd te maken hebben maar des te meer op zijn, voorzichtig gezegd, kolossale omvang! Legt u maar eens een oor te luister aan de entree van de kleedkamer van Blokzijl 2 op het moment dat onze goalie zijn shirt of trui uittrekt!
Het is beter voor mijn bestwil en gezicht dat ik de termen die dan geuit worden niet aan u voorleg in dit verslag! Nee….., luister maar eens!
En dit geldt niet alleen voor Marcel hoor. Zo wordt Gerland, ‘de lange’, niet echt geprezen om zijn ‘anale’ geweld, profiteert Marco niet optimaal van de hem geboden zonnestralen en krijgt onze ‘Rooie Rakker’, hedentendage op Jaap Stam gelijkende teammakker Martijn ook wel het een en ander aan vriendschappelijke en iets minder vriendschappelijke woorden om zijn, tegenwoordig duidelijk zichtbare, oren!
De ietwat bejaarde doelman van Tollebeek dan. De goede man was,ondanks zijn vergevorderde leeftijd, een bijna onoverkomenlijke sta-in-de-weg voor Blokzijl.
Hoewel zijn reddingen dikwijls ‘ongebruikelijk ‘ waren, waren het wel reddingen!
Bovendien zat het spreekwoordelijke ‘engeltje’ bij hem op de lat, de paal, z’n schouders, ja, waar eigenlijk niet! Vooral Martijn ‘Stam’ v.d. Meer mikte vaak op datzelfde engeltje, maar deze bleef zitten waar ie zat.
Daarom was het ook leuk voor Martijn dat hij de penalty mocht nemen, welke aan Blokzijl was toegekend nadat Kees Raggers, jawel, onreglementair en lomp ten val was gebracht binnen de zestien meter. Hoewel de scheidsrechter niet helemaal zeker was of het inderdaad binnen deze beruchte lijnen was geschiedt. Daarom vroeg hij aan Gerland of dit wel of niet het geval was geweest. Gerland antwoordde met hondstrouwe blik en vastberaden stem ‘jazeker’, waarna Martijn oog in oog kwam te staan met de potentiele ‘Vierhoek-bewoner’.
Nou had deze man het inschieten van Marcel door Martijn voor de wedstrijd met argusogen gevolgd, en was het ook hem opgevallen dat Marcel, bij de aanloop van Martijn, steevast een meter naast zijn goal ging staan. Dit heeft de maken met het schietgeweld van onze rossige medespeler. Met een snelheid van een F-16 komt zo’n bal als een ongeleid projectiel op je af dus, als je verstandig bent, duik je voor je leven!
En dit was nu precies wat de nestor van Tollebeek deed toen Martijn z’n voet tegen de bal plaatste om de strafschop te verzilveren.
Martijn echter had een lollig moment, en plaatste de bal met akelige precisie, vrolijk hobbelend onder het duikende lichaam van z’n tegenstander door in het doel! 1-1 en rust!
Na de rust hetzelfde spelbeeld als direct voor de rust. Tollebeek werd nauwelijks nog gevaarlijk, Blokzijl heerste op alle fronten. Kansen te over, met name voor Martijn.
Het verhaal over paal en lat heb ik al gedaan. Eenmaal, na zo’n dreun op de paal, kwam er een enorme rebound- kans voor Hendrik. Open goal, keeper op de grond, scoren maar!
Toen bleek dat de oude man nog uitstekende reflexen had. Hij dook het schot van Hendrik uit z’n goal, prima redding! Hendrik bleef achter in verbouwereerdheid ( is dit een woord?), zichzelf afvragend waarom hij in hemelsnaam alsnog had toegezegd om mee te gaan naar Tollebeek! Hij zou namelijk eigenlijk niet voetballen omdat z’n vrouw het weekend weg was, of was het de gehele week(?), en hij de zorg had over de kinderen. Na de nodige overredende
gesprekken met teamleden en teamleiding was hij alsnog overgehaald om acte de presence te geven. En dat leek nu een verkeerde keuze, zo dacht Hendrik wellicht!
En helemaal toen John Mondria even met z’n neus richting de verkeerde goal stond. John voetbalt altijd vooruit, hij is een aanvallende, opportunistische publieksspeler, zo ook dit keer!
Maar ja, die neus he! Voordat iemand het in de gaten had plaatste John de bal voorwaarts richting……Anton Jelies. Wat doet die daar? Nou scoren, dacht Anton en wandelde voorbij Marcel Hoekstra de bal in het doel. Totaal onverdiend maar………het was 2-1! Het werd John niet kwalijk genomen, het overkomt de beste wel eens, zo blijkt maar weer!
Maar de achterstand was daar. Het zal toch niet zo zijn dat we hier verliezen?!
Vol overgave werd de aanval gezocht en aan het spelvreugd uitstralende spel was te zien dat de gelijkmaker niet kon en mocht uitblijven.
Die spelvreugde viel vooral op bij Keesie Raggers. Hij besloot zelfs tot een totaal zinloze maar daarom niet minder aangenaam om te bekijken solo over de gehele breedte van het veld!
Met z’n voet lobde hij de bal op z’n knie, richting hoofd, weer op z’n knie, z’n voet, ja, misschien zelfs wel z’n …..of misschien ook wel niet, maar ondertussen was hij van de linker naar de rechterzijlijn gesoleerd om vervolgens de bal met een klein tikje in de voeten van, ik geloof Charly, te spelen. Even viel het stil, zoveel balgevoel en souplesse, er was tijd nodig om dit te verwerken, tijd die Kees gebruikte om z’n stekkie aan de linkerkant weer op te zoeken. Nog steeds krijg ik kippenvel wanneer ik terugdenk aan dit gedenkwaardige, unieke moment op een, nu niet meer, gewone zaterdagmiddag! Het gaf mij de inspiratie tot het verzenden van een, zonder mezelf nou zo’n veer in de…… te steken, bijzonder gevoelvolle, prettige pass richting Hendrik Donker die de langverwachtte en zeeeeeer verdiende gelijkmaker aantekende.
Vreemde uitdrukking overigens, iemand een veer in z’n……..steken. Dat moet dan positief zijn, maar als je er over nadenkt……?! Getver, ik moet er niet aan denken. Lijkt me heel vervelend, zo’n scherpe punt. En wat nou als je aambeien hebt?! Ik hoef nooit van iemand zo’n geval naar binnen gedrukt te krijgen!! Er zijn toch wel andere manieren?!
Al met al een zeer verdiend gelijkspel voor Blokzijl waarmee het, mijns inziens, te weinig krijgt.
Pluim voor het hele team, ja, een pluim, die krijg je tenminste gewoon, in je hand denk ik dan maar.Toch!?
Bert Keizer
