Blokzijl DA1 – Wolvega DA1

Vandaag was voor de voetballende dames van Blokzijl een belangrijke dag: ze troffen de koploper. Bij winst zou Blokzijl de koppositie overnemen (in theorie dan, want Blokzijl heeft drie wedstrijden minder gespeeld), bij verlies zou Blokzijl het niet zelf in de hand meer hebben en zouden ze afhankelijk zijn van de andere tegenstanders van Wolvega. Dit was onze kans!
Iedereen leeft op haar eigen manier naar zo’n wedstrijd toe. De een doet gewoon nog gauw de dagelijkse boodschappen, de ander moet eerst nog even werken of blijft zo lang mogelijk in bed om zo uitgerust mogelijk aan de wedstrijd te beginnen. Maar zo rond half twee heeft iedereen hetzelfde gevoel in zich: spanning! Zenuwen! Rond kwart voor twee begeven we ons naar de kleedkamer om ons om te kleden. De spanning en zenuwen zijn duidelijk merkbaar: druk kakelend hijsen we ons in ons tenue. Als we zo’n beetje bezig zijn met het strikken van de veters, begeeft iemand zich naar de kantine om Jan op te halen. Jan onvindbaar. Ongeduldig bellen we hem dan maar op zijn mobiel en wat blijkt? Ook onze leider heeft last van spanning en zit nog op het toilet. Dan maar weer kakelen. Na een paar minuten verschijnt daar eindelijk Jan. Ook Ype meldt zich om nog wat spiertjes los te wrikken. De opstelling wordt doorgenomen en we begeven ons richting het hoofdveld om ons op te warmen. Daar lopen de dames van Wolvega zich al in vol ornaat ontzettend fanatiek warm. Pionnetjes mogen daarbij niet ontbreken. Ook Wolvega is er meer dan klaar voor om de strijd om de koppositie aan te gaan, zo is de constatering……
Na 20 minuten betreedt scheidsrechter Joop Slagter het veld. Het is zover: de strijd gaat beginnen. Handjes worden beleefd geschud, vlaggetjes uitgedeeld en iedereen neemt zijn/haar positie in. Het eerste fluitsignaal. Daar gaan we.
Blokzijl start goed en er wordt fanatiek gebald. Het is al gauw duidelijk: er gaat vandaag behoorlijk gezweet worden! Vanaf de kantlijn lijkt Blokzijl het spel wat naar zich toe te trekken. Helaas zitten ongelukjes in kleine hoekjes: onze keeper verkeek zich op een schot van eigenlijk niets: 0-1! AUW! Vol ongeloof smeet vlagger/leider Jan zijn vlag weg. Sja, dat deed even gemeen zeer. Gelukkig hielden de dames de kop omhoog en toen de wedstrijd 15 minuten oud was, stond het weer 1-1. Marjolein wist de bal mooi om de keeper heen te krullen. Er werd weer adem gehaald. Na het doelpunt kreeg Blokzijl meer moed en zelfvertrouwen en dat uitte zich in het spel. Blokzijl kreeg en paar kansen, echter zonder het beoogde resultaat. Vlak voor rust sloeg Wolvega helaas weer toe. In de 16 van Blokzijl was het behoorlijk druk. Iedereen probeerde de bal te raken en zo werd een flipperkasteffect gecreëerd. Flip-flip. Het laatste schot flipperde tegen een speelster van Blokzijl aan, veranderde daardoor van richting en liet keeper Janine kansloos: 1-2. Echt zo’n klutsbal. Dat was zuur. Niet veel later gaf scheidsrechter Joop het signaal voor rust.
Thee in de kleedkamer. Jan en Ype pepten ons weer op en lieten ons weten en geloven dat Blokzijl op eigen bodem beslist niet hoefde te verliezen. Natuurlijk niet! We gingen er voor! We konden het! We zouden dit kunstje flikken! De scheids klopte op de kleedkamerdeur: hij was klaar voor de tweede helft. Nou, wij ook, dachten we en vol zelfvertrouwen stapten we de kleedkamer uit.
Dat Wolvega in no time voor de 1-3 zou tekenen, stond niet in ons scenario. Maar het gebeurde wel. Daar stonden we dan – opgepept en wel – te koekeloeren. En nu?! Gelukkig had Monique het antwoord: binnen twee minuten schoot zij de 2-3 binnen. Een gejuich uit (zo leek het) duizend kelen! Monique ging ook helemaal uit haar dak en sprong van blijdschap hoog in de lucht. De landing van Monique ging alleen niet zoals gepland. Ze landde verkeerd en stortte neer. Oei! Dit zag er niet goed uit. De hulptroepen kwamen echter niet zo snel op gang als bij de afschuwelijke vliegtuigramp van afgelopen week, want de waterzak was in de kleedkamer achter gebleven. Ype rende zo hard hij kon terug naar de kleedkamer (bezorgde Nienke de schrik van haar leven, want zij stond zich nietsvermoedend om te kleden) om de waterzak op te halen en alsnog hulp te bieden. Het wonderwater mocht niet meer baten. Monique moest met een knieblessure het slagveld verlaten.
Maar: er was gescoord en de aansluiting was er! De vermoeidheid echter ook en Blokzijl kreeg het wat benauwder. De minuten tikten weg. Ook de dames van Wolvega raakten vermoeid en dit uitte zich in tal van overtredingen. Nadat er wederom een hand-/voetgemeen ontstond tussen Yvette en een speelster van Wolvega en dit bijna escaleerde in een heuse knokpartij, was voor scheidsrechter Joop de maat vol en stuurde zonder pardon de speelster van Wolvega naar de kleedkamer. De speelster in kwestie liet haar ontevredenheid voor deze beslissing blijken door bij het passeren van de scheidsrechter hem nog even een schouderduw te geven (of was het toch een schouderklop omdat ze vond dat hij kordaat opgetreden had?! ).
Blokzijl rook bloed en zette de jacht naar een doelpunt voort. Het einde van de wedstrijd naderde. Het was pompen of verzuipen. Alles wat in de buurt van het doel van Blokzijl kwam, werd met grote zorgvuldigheid aangepakt. Zo ook de linksbuiten van Wolvega. In een duel om de bal op randje 16 kwam ze in aanraking met onze laatste vrouw Janita. En we weten allemaal: Janita is geen beest, maar ze aait ook niet. Als een stervende zwaan viel de Wolvin neer. Een knap stukje toneelspel wat door enkelen langs de kant zelfs voor echt aangezien werd: haar moeder sprintte namelijk het veld in, gevolgd door twee andere fans van de actrice. Scheidsrechter Joop verzocht de supporters vriendelijk om weer netjes plaats te nemen achter de zijlijnen. Voor zulke taferelen is in Blokzijl geen plaats. Ook de laatste poging van moeders om in het veld te mogen blijven (“Maar het is mijn dochter die daar op de grond ligt ja?!”) werd door scheids Joop van de hand gedaan (“Ja en daar hebben we nou verzorgers voor”.).
Met nog anderhalve minuut speeltijd voor de boeg werd werkelijk alles op alles gezet. Keeper Janine was veranderd in een speelster en Marion nam het bewaken van het doel van haar over. Je moet wat als de wanhoop nabij is. De bal kwam voor de voeten van een speelster van Wolvega terecht en zette de sprint in naar het doel. Gelegenheidskeeper Marion dacht eerder bij de bal te zijn, dook, maar dook verkeerd en had niet de bal te pakken, maar een kluitje zand. De speelster van Wolvega had de bal wel. Ze gaf de bal voor waarna een ingekomen speelster van Wolvega voor de 2-4 zorgde. Het was gebeurd. Na het laatste fluitsignaal liepen de dames met de koppies naar beneden en de tongen op de schoenen het veld. Verslagen. De wedstrijd verdiende absoluut niet de schoonheidsprijs, maar Jan prees ons om de 100% inzet die iedereen toonde.
We hebben het helaas niet meer in eigen hand, maar zoals het gezegde luidt: hoop doet leven!